Legendy na bramce

                                              Pat Jennings

Karierę piłkarską rozpoczynał w lokalnym klubie Newry Town w wieku 16 lat. Stamtąd w maju 1963 przeszedł do angielskiego Watfordu, który grał wówczas w Third Division. Po okresie dobrej gry w tym klubie został wykupiony do Tottenhamu Hotspur za cenę 27 tysięcy funtów. Spędził tam 13 lat rozgrywając 472 ligowe mecze. Z tym klubem zdobył Puchar Anglii (FA Cup) w 1967 i dwukrotnie Puchar Ligi Angielskiej w 1971 i 1973 roku, a także Puchar UEFA w 1972. W 1973 został uznany przez FWA piłkarzem roku w Anglii.

W sierpniu 1977 przeszedł do Arsenalu, w którym rozegrał 237 ligowych spotkań i spędził kolejne 8 lat. Z tym klubem zagrał w trzech finałach Pucharu Anglii w 1978, 1979 i 1980 roku, ale udało mu się wygrać tylko raz w 1979 r. w spotkaniu z Manchesterem United (3:2). Na koniec kariery Jennings powrócił do Tottenhamu.

W reprezentacji Irlandii Północnej zadebiutował w wieku 18 lat jeszcze jako gracz Watfordu. Było to spotkanie tzw. British Home Championship z Walią 15 kwietnia 1964. W tym meczu debiutował także George Best. Irlandia Północna wygrała 3:2, a Jennings stał się jej podstawowym graczem. Rozegrał w niej 119 meczów, grając aż do 41. urodzin, czyli blisko 23 lata.

Na mistrzostwach świata debiutował w 1982 mając 37 lat. 4 lata później podczas mundialu w Meksyku w dniu 41 urodzin rozegrał ostatni mecz w reprezentacji.

David Seaman

Grał w kilku klubach ligi angielskiej. Zaczynał w Leeds United, jednak ani razu nie stanął w bramce w barwach tego klubu. Pierwsze mecze ligowe rozgrywał w czwartej lidze angielskiej w barwach Peterborough. W angielskiej ekstraklasie zadebiutował w 1985 roku w barwach Birmingham City. Jednak najbardziej znany jest z występów w Arsenalu Londyn (spędził w nim 13 lat), z którym trzykrotnie zdobył mistrzostwo kraju (1991, 1998, 2002) i czterokrotnie Puchar Anglii (1993, 1998, 2002, 2003), a w 1994 roku sięgnął po Puchar Zdobywców Pucharów. W latach 1988–2002 Seaman występował w reprezentacji Anglii. Brał udział w Mistrzostwach Świata w 1998 i 2002 roku, oraz w Euro 1996 i 2000. W 1997 roku został oznaczony Orderem Imperium Brytyjskiego. David Seaman zaliczył również kilka ról aktorskich.

Jens Lehmann

Przygodę z piłką nożną rozpoczął w wieku 6 lat. Od 1975 do 1978 grał w klubie DJK Heisingen. Później przez 9 lat był w klubie Schwarz-Weiß Essen. W 1987 roku został zakupiony do Schalke 04. W barwach tego klubu rozegrał 274 spotkania i strzelił dwa gole. Był także zawodnikiem m.in. A.C. Milan i Borussii Dortmund, gdzie grał do roku 2003. Pod koniec sezonu 2002/2003 trafił do londyńskiego Arsenalu jako zastępstwo legendy klubu, Davida Seamana.

W reprezentacji Niemiec rozegrał 61 meczów. Pod koniec kwietnia 2006 trener reprezentacji Niemiec, Jürgen Klinsmann, zdecydował, że Lehmann będzie pierwszym bramkarzem podczas Mundialu 2006. Na tych mistrzostwach Lehmann wraz z drużyną zdobył brązowy medal. Wystąpił w 6 meczach, zagrał 600 minut, wpuścił 5 bramek, w meczu z Argentyną, w serii rzutów karnych obronił 2 z nich.

17 maja 2006 jego Arsenal przegrał w finale Ligi Mistrzów z FC Barcelona 2:1. Jens Lehmann był pierwszym piłkarzem, który w finale tych rozgrywek otrzymał czerwoną kartkę. 4 maja 2008 w meczu z Evertonem zmienił w 69 minucie Łukasza Fabiańskiego i ostatni raz zagrał w barwach Arsenalu.

10 sierpnia 2008 roku zadebiutował w VfB Stuttgart w meczu przeciwko FC Hansa Lüneburg który odbył się w ramach Pucharu Niemiec. 17 sierpnia zagrał po raz pierwszy od pięciu lat w Bundeslidze w meczu przeciwko Borussii Mönchengladbach.

Karierę piłkarską zakończył meczem w Bundeslidze w dniu 8 maja 2010.

W marcu 2011 roku wznowił karierę i podpisał kontrakt z Arsenalem ważny do 30 czerwca 2011.Powodem ponownego zatrudnienia go w klubie były zbiegające się w czasie kontuzje dwóch czołowych bramkarzy Arsenalu, Polaków Wojciecha Szczęsnego i Łukasza Fabiańskiego, wskutek czego jedynym znaczącym bramkarzem w drużynie pozostał Manuel Almunia. Początkowo miał pozostawać rezerwowym bramkarzem, jednakże wskutek słabej postawy Almunii, po raz drugi zadebiutował w drużynie Arsenalu już w kwietniu 2011.