Legendy w obronie

Tony Adams

Adams urodził się w Romford na przedmieściach Londynu i w 1980 rozpoczął przygodę w Arsenalu od drużyn młodzieżowych. W pierwszej drużynie zadebiutował w wieku 17 lat, w 1983 roku przeciwko Sunderlandowi. W zespole trenera George’a Grahama Adams stał się podporą środkowej obrony drużyny Arsenalu, znanej z wysokich umiejętności w zakresie zastawiania pułapek offsajdowych. Adams był jednym z ojców sukcesów klubu z końca lat 80. i początku lat 90. 1 stycznia 1988 został najmłodszym w historii kapitanem Arsenalu. Opaskę kapitańską nosił przez 14 lat.

Z klubem Adams zdobył cztery mistrzostwa Anglii w latach 1989, 1991, 1998, 2002 zaś w 1994 roku Puchar Zdobywców Pucharów. Zdobył trzy razy Puchar Anglii w latach 1993, 1998, 2002 oraz dwa razy Puchar Ligi Angielskiej w latach 1987 i 1993. Superpuchar Anglii zdobył 4 razy (1991, 1998, 1999, 2002). Adams zaznaczył również swoją obecność w futbolu międzynarodowym. W 1987 zadebiutował w reprezentacji Anglii w meczu przeciwko Hiszpanii, zagrał również na mistrzostwach Europy 1988.

Sol Campbell

Rodzice Campbella pochodzili z Jamajki, lecz sam piłkarz urodził się już w Anglii. W dorosłym futbolu zadebiutował w grudniu 1992 roku w wieku 18 lat. Wtedy to wystąpił w barwach Tottenhamu Hotspur w spotkaniu Premier League. W zespole Kogutów Campbell spędził dziewięć lat, w trakcie których rozegrał 255 oficjalnych spotkań i zdobył 10 goli. W 1999 roku jako kapitan poprowadził zespół do końcowego triumfu w Pucharze Ligi Angielskiej (dzięki zwycięstwu w finale nad Leicester City). W 2001 roku przeszedł do głównego rywala Tottenhamu, do Arsenalu co wywołało spore kontrowersje. Swój poprzedni zespół opuścił na zasadzie prawa Bosmana i był pierwszym tak znanym piłkarzem, który z tego prawa skorzystał. W ciągu pięciu lat, które spędził w drużynie Kanonierów rozegrał 135 spotkań, zdobył dwa mistrzostwa Anglii oraz dwa Puchar Anglii. Był także częścią zespołu Arsenalu z sezonu 2003/04, który później stał się znany jako The Invincibles, czyli Niezwyciężeni. W 2006 roku w finale Ligi Mistrzów przeciwko FC Barcelonie Campbell zdobył jedynego gola dla Londyńczyków, zaś samo spotkanie zakończyło się porażką 1-2. W sierpniu 2006 roku na zasadzie wolnego transferu przeniósł się do innego klubu Premier League, Portsmouth. W drużynie tej grał przez trzy lata. W 2008 roku w finale Pucharu Anglii przeciwko Cardiff City wyszedł na boisko jako kapitan drużyny.

Spore zdziwienie wzbudziła jego decyzja w końcu sezonu 2008/09, gdy zdecydował się podpisać pięcioletni kontrakt z klubem League Two, Notts County. Prawdopodobnie skłoniła go do tego postać dyrektora sportowego tego klubu, którym był były selekcjoner reprezentacji Anglii Sven-Göran Eriksson. Jednakże jeszcze większą niespodzianką było rozwiązanie jego kontraktu za porozumieniem stron we wrześniu 2009 roku, po zaledwie miesiącu gry i rozegraniu przez niego jednego spotkania.

Ashley Cole

Swoje pierwsze pełne spotkaniu w barwach reprezentacji Anglii Campbell rozegrał w wieku 21 lat. W maju 1998 Campbell został drugim, po Bobbym Morre najmłodszym w historii kapitanem drużyny narodowej. Miał wtedy 23 lata i 248 dni. Pierwszego i jedynego gola w narodowych barwach Campbell zdobył w spotkaniu Mistrzostw Świata 2002 w grupowym spotkaniu przeciwko Szwecji. W 2006 Campbell stał się jedynym piłkarzem, który reprezentował Anglię w sześciu kolejnych turniejach rangi międzynarodowej. Występował na Mistrzostwach Europy w 1996, 2000 i 2004 roku oraz na Mistrzostwach Świata w 1998, 2002 2006 roku. Ogólnie w reprezentacji rozegrał 73 spotkania i był wybierany do złotych jedenastek Mistrzostw Świata 2002 i Mistrzostw Europy 2004.

Campbell trzykrotnie był wybierany przez Professional Footballers' Association do jedenastki sezonu – w 1999, 2003 i 2004 roku.

W maju 2012 oficjalnie zakończył karierę piłkarską.

Wychowanek Arsenalu, w którego barwach zadebiutował 30 listopada 1999 w meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Middlesbrough, zmieniając pod koniec spotkania Raya Parloura. Od 25 lutego do 8 maja 2000 roku wypożyczony był do Crystal Palace, gdzie regularnie występował w podstawowym składzie (rozegrał 14 meczów i strzelił jednego gola – zdobył bramkę w spotkaniu z Blackburn, przyczyniając się do zwycięstwa 2:1).

9 września 2000 roku w meczu z Bradford City strzelił swojego pierwszego gola w Premier League, zapewniając Arsenalowi remis 1:1^[2]. 25 października zadebiutował w europejskich pucharach, grając w wygranym 4:2 spotkaniu ze Spartą Praga^[3]. W sezonie 2000/2001 zaczął regularnie występować w barwach londyńskiego klubu, zastępując na lewej obronie Brazylijczyka Sylvinho^[1].

Wraz z Arsenalem dwukrotnie został mistrzem Anglii (2002, 2004), trzykrotnie zdobył Puchar Anglii (2002, 2003, 2005 – w serii rzutów karnych finałowego meczu z Manchesterem United zdobył gola^[4]) oraz dwukrotnie wywalczył Tarczę Wspólnoty (2002, 2004). Ponadto w sezonie 2005/2006 dotarł z londyńskim klubem do finału Ligi Mistrzów.

Kolo Touré

Swoją karierę zaczynał w roku 2000 w juniorskim zespole ASEC Abidżan. Dwa lata później przeszedł do Arsenalu, a kolejnymi jego klubami były Manchester City i Liverpool. Z drugim z wymienionych klubów zdobył tytuł mistrza Anglii. W reprezentacji swojego kraju począwszy od 2000 roku wystąpił 117 razy. Wziął udział w trzech Mundialach i siedmiu Pucharach Narodów Afryki; w tych ostatnich zdobył złoty i dwa srebrne medale.

Nigel Winterburn

Swoją karierę rozpoczynał w Birmingham City, w którym nie zadebiutował w rozgrywkach ligowych, ale ze względu na dobrą dyspozycję w zespole młodzieżowym, otrzymał kilka powołan do kadr juniorskich reprezentacji Anglii. W wieku dziewiętnastu lat trafił do Oxford United, jednak przed sezonem 1983/84 został ściągnięty przez Dave’a Bassetta do stołecznego Wimbledonu, występującego w Third Division. Na Plough Lane dostał szansę gry w pierwszym zespole, stał się kluczowym zawodnikiem. Sam Wimbledon z roku na rok spisywał się coraz lepiej. Na początku przygody Nigela w Londynie udało się wywalczyć awans klasę wyżej (wystąpił wówczas w 41 spotkaniach ligowych). W sezonie 1984/85 beniaminek o mało nie wywalczył kolejnego awansu. Udanie spisywał się w FA Cup, gdzie dotarł aż do ćwierćfinału, jednak poniósł porażkę z Tottenhamem. Za drugim podejściem Szalony gang uplasował się na trzeciej pozycji w końcowej tabeli i awansował do First Division, najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii.

Dobre występy defensora w następnym sezonie, w którym Wimbledon finiszował na szóstym miejscu w ostatecznej klasyfikacji, ustępując Evertonowi, Liverpool FCowi, Tottenhamowi, Arsenalowi i Norwich, sprawiły, że młodym obrońcą zainteresowało się kilka dużych klubów. Jednym z nich był Arsenal Londyn. George Graham w lecie 1987 roku próbował znaleźć wartościowego zmiennika dla swojego podopiecznego, etatowego kadrowicza, Kenny’ego Sansoma i wybór padł właśnie na Winterburna, tak udanie spisującego się w barwach lokalnego rywala. Przeprowadzka wiązała się z tym, że Nigel w ciągu pierwszego roku pobytu na Highbury często zasiadał na ławce rezerwowych, jeśli już pojawiał się na płycie boiska, to przeważnie nie grał na swojej ulubionej pozycji, zastępował bowiem Viva Andersona, występującego na prawej flance. Sytuacja uległa zmianie, gdy do Newcastle odszedł Sansom. Nigel zajął jego miejsce w podstawowym składzie i w długiej historii swoich występów dla Kanonierów nie oddał go już nigdy. Był częścią drużyny szkockiego menedżera, która dwukrotnie zdobywała mistrzostwo ligi angielskiej (w roku 1989 i 1991).

Po wielkiej reformie rozgrywek i zmianie nazwy rodzimej ekstraklasy na Premier League, drużyna z Ashburton Grove w lidze przegrywała. Udało się wygrać League Cup oraz Puchar Anglii, który był jedyną przepustką do możliwości występów w europejskich pucharach. Koledzy Winterburna zajęli niską, dziesiątą lokatę, najgorszą od siedemnastu lat. Przełomem był sezon 1993/94. Nigel i jego partnerzy z drużyny w najważniejszych rozgrywkach na Wyspach Brytyjskich spisywali się o wiele lepiej, Arsenal dotarł zaś do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym po bramce Alana Smitha udało się pokonać włoską AC Parmę. Trzon drużyny obok Winterburna stanowili wówczas tacy gracze jak: Seaman, Dixon, Adams, Merson, Parlour, wspomniany Smith oraz Keown i Wright (obydwaj nie zagrali jednak w potyczce finałowej).