Robert Pirès

Robert Pirès rozpoczynał swoją karierę klubową w młodzieżowej sekcji klubu Stade de Reims w 1989 roku. W 1992 przeszedł do FC Metz, w którym rozpoczął profesjonelną karierę rok później. W klubie z Metz grał w Ligue 1 do 1998 roku, występując 171 razy i zdobywając 43 gole. W tym czasie został także powołany po raz pierwszy do reprezentacji Francji w 1996 roku, kiedy to zdobył także z FC Metz Puchar Ligi Francuskiej. Z reprezentacją Francji wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. W 1998 roku zdobył z drużyną Aimé Jacqueta mistrzostwo świata, po wygranej w finale nad Brazylią 3:0. Również w 1998 przeszedł do Olympique Marsylia, gdzie występował przez dwa sezony, niezbyt dla niego udane nie tylko z powodu braku trofeów, ale również przez konflikty wewnętrzne.

W 2000 roku opuścił klub ze Stade Velodrome i podpisał kontrakt z Arsenalem. W tym czasie zdobył z drużyną narodową mistrzostwo Europy, zaliczając asystę przy "złotym golu" Davida Trezegueta w finale z Włochami. W nowym klubie, kierowanym przez Francuza Arsène'a Wengera, szybko wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Do 2005 roku zdobył z drużyną dwa razy mistrzostwo Anglii (2002, 2004) oraz trzy razy Puchar Anglii (2002, 2003, 2005. Wraz z Thierrym Henry i Patrickiem Vieirą tworzyli słynne francuskie trio w Arsenalu.

Patrick Vieira

Vieira trenował piłkę nożną już w Afryce (w klubie Trappes), zanim wyjechał z rodziną do Francji. Pierwszym jego klubem we Francji był Dreux. Po niedługim czasie przeszedł do FC Tours. Z tego borykającego się z problemami finansowymi klubu został sprzedany do AS Cannes. Zawodnik bardzo spodobał się trenerowi Luisowi Fernándezowi i szybko, bo 20 listopada 1993 roku zadebiutował w zremisowanym 0-0 meczu z FC Nantes. Także następny trener ASC Safet Susić postawił na młodego zawodnika. W tym momencie do walki o zawodnika włączył się A.C. Milan.

1 sierpnia 1995 r. piłkarz potajemnie podpisał kontrakt z A.C. Milan. Pierwszemu transferowi zawodnika do Włoch towarzyszyło wiele zamieszania ponieważ do walki włączyły się Juventus, Inter Mediolan, a także Paris Saint Germain. Ostatecznie suma którą „rossoneri” zapłacili AC Cannes wynosiła 26 milionów franków.

6 sierpnia 1996 roku piłkarz został za 3,5 mln funtów sprzedany do Arsenalu. W barwach „Kanonierów” zadebiutował 16 września przeciwko Sheffield Wednesday. Natomiast pierwszą bramkę zdobył 7 grudnia w meczu z Derby. Vieira bardzo pomógł „Kanonierom” w zdobyciu pucharu oraz dwukrotnie mistrzostwa Anglii. Do niego należy rekord czerwonych kartek w jednym sezonie, mianowicie aż 9. Po piłkarza zgłosił się powtórnie A.C. Milan. 26 lutego 1997 r. Vieira zadebiutował w reprezentacji „trójkolorowych” przeciwko Holandii. Vieira zagrał również parę meczów na mundialu w 1998, który Francuzi wygrali. Podczas meczu finałowego, w którym Vieira wszedł z ławki, zaliczył asystę przy golu Emmanuel Petita.

Dwa lata po mundialu we Francji na boiskach Belgii i Holandii zaliczył sześć występów w barwach trójkolorowych i przyczynił się do zdobycia przez nich mistrzostwa Europy. W tym samym roku, tuż przed mistrzostwami zaliczył także występ w finale Pucharu UEFA, w którym Arsenal uległ Galatasaray Stambuł. Następnym sukcesem było zdobycie Pucharu Konfederacji w 2001 r. Vieira zdobył też mistrzostwo Anglii w 2002 roku oraz Puchary Anglii w 2002 i 2003. Zdobył też srebrny medal na mistrzostwach świata w Niemczech w 2006.

Marc Overmars

Overmars rozpoczął karierę w małym holenderskim klubie SV Epe, a następnie przeniósł się do sławniejszego Go Ahead Eagles. Młodym skrzydłowym zainteresowało się Willem II Tilburg i odkupiło go z Go Ahead Eagels za sumę 200 tysięcy guldenów. W sezonie 1991-92, Overmars wystąpił w 31 spotkaniach, zdobywając jednego gola. Talent błyskotliwego, prawonożnego gracza dostrzegł najpotężniejszy holenderski klub, pod względem sukcesów i pracy z młodzieżą, Ajax Amsterdam. Już w roku 1993 zadebiutował w reprezentacji "Oranje" w meczu z Turcją. Rok później był już podstawowym graczem uczestników Mistrzostw Świata w USA.

Marc Overmars stał się sławny w Ajaksie za sprawą Louisa van Gaala. Był członkiem drużyny "Godenzonen" (synowie Boga), która w 1995 roku wygrała Puchar Europy w meczu z AC Milanem. Wkrótce doznał bardzo groźnej kontuzji kolana, która powstrzymała jego szybką karierę. Zawodnik nie pojechał na Euro 96, a w 1997, po negocjacjach z Arsène'em Wengerem, podpisał kontrakt z Arsenalem. W Londynie w pełni mógł potwierdzić swoje nieprzeciętne umiejętności, zdobywając przy tym ważne gole, takie jak w rozgrywkach FA Cup 1998, kiedy Arsenal po jego trafieniu wygrał 1:0 z Manchesterem United na Old Trafford. "Kanonierzy" zakończyli wówczas sezon z Dubletem.

W 1998 roku, podczas Mistrzostw Świata znów był regularnym graczem Holandii, a jego zespół odpadł w półfinale z Brazylią i ostatecznie w meczu o 3 miejsce turnieju, uległ Chorwacji i zajął 4 miejsce. Overmars nie mógł uznać turnieju do końca za udany, ponieważ doznał kontuzji w meczu 2 rundy z Jugosławią. Uraz wywołał jego absencję w pierwszym składzie drużyny w spotkaniu przeciw Argentynie. Zawodnik Arsenalu wszedł na boisko z ławki rezerwowych i błyskawicznie przeprowadził fenomenalny cross, który dał gola jego drużynie. Następnie, znów doznał urazu i nie mógł wystąpić przeciwko Brazylii. "Canarinhos" wygrali to spotkanie w karnych. W meczu o 3 miejsce, Overmars znów pojawił się na boisku, lecz jego zespół przegrał z rewelacyjnymi wówczas Chorwatami 1:2.

W 2000 roku, Marc opuścił deszczowy Londyn i przeniósł się do Hiszpanii, do FC Barcelony. Suma transferu opiewała na 25 milionów funtów (39 milionów euro). Tym samym, Overmars został wówczas najdroższym holenderskim piłkarzem wszech czasów. Był to pierwszy piłkarski transfer, który został ogłoszony na prywatnej stronie gracza. Początkowy okres w nowym klubie był trudny dla Overmarsa, lecz ten nadal był w świetnej formie i w całym sezonie wystąpił w 31 spotkaniach. Był podstawowym zawodnikiem Barcelony w rozgrywkach Ligi Mistrzów 2001–2002 i dobrą postawę w drodze do półfinału uwieńczył jednym trafieniem. Zdobytego gola na pewno w pamięci ma Jerzy Dudek, ponieważ Blaugrana wymieniła wówczas niezliczoną ilość podań bez utraty piłki. Na Anfield Road skończyło się na 1:3, a bramki zdobywali: Kluivert, Rochemback i właśnie Overmars. W ćwierćfinale elitarnych i zarazem największych klubowych rozgrywek w Europie, Duma Katalonii zmierzyła się z Panathinaikosem Ateny, rewelacją edycji. Wówczas w greckich "Koniczynkach" występowali dwaj Polacy, Emmanuel Olisadebe i Krzysztof Warzycha. Na własnym boisku, grecy potwierdzili, że stać ich na niespodzianki i wygrali 1:0, lecz w rewanżu byli bez szans, a za sprawą fenomenalnej gry Luisa Enrique, zostali odesłani do domu z bagażem trzech goli (skończyło się na 3:1). Niestety dla byłego piłkarza Arsenalu, FC Barcelona nie zdołała zdobyć głównego trofeum, a na jej drodze stanął w półfinale Real Madryt. Na Camp Nou, Overmars zaliczył całe spotkanie, lecz wraz z kolegami był bezradny. Real wygrał 2:0 po fenomenalnej końcówce, a bramki zdobywali wówczas Zidane i McManaman. W rewanżu skończyło się na 1:1, co oznaczało odpadnięcie podopiecznych Carlesa Rexacha. Overmars grał od początku drugiej połowy, zmieniając Włocha, Francesco Coco. Co gorsza, zawodnik w swojej przygodzie z Barcą, nie wygrał z nią żadnego trofeum.

Emmanuel Petit

Swoją karierę klubową Emmanuel Petit rozpoczynał w małym amatorskim klubie Es Argues, by potem w roku 1988 przenieść się do klubu AS Monaco. Tam występował w Ligue 1 oraz w Pucharze Francji, który drużyna Monaco zdobyła w 1991 roku, zaś w 1989 przegrała dopiero w finale. W 1992 roku Monaco grało w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, zaś w 1997 Petit zdobył z klubem mistrzostwo Francji, co zaowocowało transferem do czołowego klubu angielskiej Premier League Arsenalu. W klubie z Highbury Petit grał do 2000 roku. W tym czasie strzelił 9 bramek w lidze, zdobył mistrzostwo Anglii w 1998 roku oraz dwa razy wicemistrzostwo. W 1998 roku zdobył z klubem Puchar Anglii, w 2000 roku przegrał finał Pucharu UEFA z Galatasaray Stambuł. Po tym finale Petit przeniósł się do hiszpańskiej Primera División, gdzie grał krótko w drużynie FC Barcelona. Tam jednak nie odnalazł się i w 2001 powrócił do Anglii, do odwiecznego rywala Arsenalu, Chelsea. W barwach The Blues zakończył karierę po operacji kolana w styczniu 2005 roku. Wcześniej zdążył wystąpić w finale Pucharu Anglii w 2002 roku oraz półfinale Ligi Mistrzów w 2004.

W reprezentacji Francji Petit zagrał 63 razy i zdobył 6 bramek. Był kluczowym zawodnikiem drużyn, które zdobywały najwyższe trofea pod koniec XX wieku. Wystąpił na Mistrzostwach Świata 1998, a w finałowym meczu z Brazylią, wygranym 3:0 zdobył ostatnią bramkę. W 2000 roku Petit stanowił również ważne ogniwo zespołu, który wywalczył tytuł na kontynencie. Emmanuel Petit brał udział także w Mistrzostwach Świata 2002, które okazały się wielkim rozczarowaniem dla reprezentacji Francji.

Fredrik Ljungberg

Karierę sportową zaczynał od uprawiania piłki ręcznej, z której zrezygnował na rzecz piłki nożnej dopiero po odniesieniu poważnej kontuzji nadgarstka. Pozostał jednak w tym samym klubie, Halmstads BK.

Do Arsenalu przyszedł w 1998 roku z Halmstads za 4,8 miliona euro i od razu stał się kluczową postacią drużyny. Trzykrotnie zdobył z klubem mistrzostwo Anglii – w 1998, 2002 i 2004.23 lipca 2007 Ljungberg podpisał 4-letni kontrakt z West Ham United. Kosztował 3 miliony funtów. Na początku sezonu 2008/09 za porozumieniem stron rozwiązał kontrakt z klubem. 29 października 2008 podpisał kontrakt z klubem amerykańskiej MLS, Seattle Sounders, z którego 30 lipca 2010 przeszedł do drużyny Chicago Fire. 30 grudnia 2010 podpisał kontrakt z Celtic F.C.27 sierpnia podpisał roczny kontrakt z japońskim Shimizu S-Pulse.Był czołowym zawodnikiem reprezentacji Szwecji, w której zadebiutował 24 stycznia 1998 roku i rozegrał 75 spotkań. Grał z nią w dwóch turniejach finałowych o mistrzostwo Europy, w 2000 i 2004 roku, a także w dwóch turniejach o mistrzostwo świata, w 2002 i 2006. Swoją pierwszą bramkę w reprezentacji zdobył w wygranym 1:0 meczu z Polską na Stadionie Śląskim w Chorzowie po rajdzie przez pół boiska.