Thierry Henry
Henry dorastał w Les Ulis, gdzie mieszka wielu emigrantów z byłych francuskich kolonii. Jego ojciec, Antoine, pochodzi z Gwadelupy i sam próbował zrobić karierę piłkarską, ale wszyscy trenerzy z jakimi się zetknął, za jego jedyny atut uznawali szybkość i nie byli zainteresowani zatrzymaniem go w swoich klubach. Z tego powodu musiał zarabiać na życie jako ochroniarz.
Thierry Henry jest wychowankiem słynnej szkółki piłkarskiej Centre Technique National Fernand Sastre w Clairefontaine-en-Yvelines. Grając w lidze juniorów, od początku występował jako napastnik. Był niezwykle skuteczny, potrafił w ciągu sezonu strzelić ponad 100 goli. W meczu, w którym został zauważony przez łowcę talentów AS Monaco, zdobył siedem bramek.
Na talencie grającego w drużynie juniorów AS Monaco Henry’ego poznał się trener pierwszej drużyny tego klubu, Arsène Wenger, który dał mu szansę debiutu w wieku zaledwie 17 lat. Henry mówi o Wengerze: „Jest moim duchowym przywódcą”. Wenger został jednak trenerem Nagoya Grampus Eight, a jego następca postanowił przekwalifikować Henry’ego na skrzydłowego.
W tej roli trafił w styczniu 1999 za 14 milionów funtów do włoskiego Juventusu. Pobyt w tym klubie Henry uważa za najgorszy epizod w piłkarskiej karierze, gdyż nie dość, że był ustawiany na skrzydle zamiast na środku ataku, to jeszcze trener Carlo Ancelotti kazał mu aktywnie angażować się w grę defensywną.
Wybawieniem dla Henry’ego okazało się zatrudnienie przez Arsenal Wengera. Francuski trener przekonał przełożonych, że warto zapłacić za zawodnika 11 milionów funtów i jeszcze w sierpniu 1999 Henry trafił do Londynu, gdzie szybko stał się czołowym napastnikiem Premiership, strzelając bramkę za bramką. Nazwisko światowej klasy Francuz wyrobił sobie właśnie w londyńskim klubie. Podczas ośmiu lat gry w barwach „Kanonierów” stał się najlepszym strzelcem w historii Arsenalu i jednym z najlepszych w Premier League, zdobył 228 goli w 377 spotkaniach. Henry wygrał z Arsenalem dwa razy Premier League i trzy razy FA Cup, został też dwukrotnie nominowany do nagrody Piłkarza Roku FIFA. Ponadto trzykrotnie uznano go najlepszym piłkarzem sezonu Premier League i dwa razy został laureatem Złotego Buta.
W czerwcu 2007 przeszedł do Barcelony za 24 mln euro, które kataloński klub płacił w sześciu ratach. Jego pierwszym wyróżnieniem w zespole z Katalonii było wygranie La Ligi w 2009, w tym samym roku sięgnął z klubem po potrójną koronę, czyli zwyciężył też Ligę Mistrzów i Copa del Rey. Komplet trofeów dopełniło zwycięstwo w Superpucharze Hiszpanii i Superpucharze Europy. 2 grudnia 2009 roku w meczu z Xerez zdobył swoją 355 bramkę, dzięki czemu stał się najskuteczniejszym francuskim piłkarzem w historii, wyprzedzając Michela Platiniego (354 gole). W 2010 na zasadzie wolnego transferu przeszedł do New York Red Bulls.
W grudniu 2011 roku, z okazji obchodów 125-lecia Arsenalu, przed Emirates Stadium umieszczone zostały pomniki legend klubu, wśród nich znalazł się Thierry Henry.
6 stycznia 2012 roku został wypożyczony do Arsenalu.
16 grudnia 2014 roku Henry ogłosił, że postanowił zakończyć trwającą 20 lat profesjonalną karierę piłkarską.
Dennis Bergkamp
Po dwóch nieszczęśliwych sezonach w Interze menedżer londyńskiego Arsenalu, Bruce Rioch, ściągnął go do swojego klubu w czerwcu 1995 roku. Bergkamp musiał przystosować się do angielskiego stylu gry i swojego pierwszego gola zdołał zdobyć dopiero po ośmiu meczach. Powoli ale pewnie, pozycja Bergkampa i jego pewność gry wzrastała, grał on cofniętego napastnika, za słynnym Ianem Wrightem, z którym
tworzyli bardzo efektywny duet. Bergkamp był uważany przez wielu krytyków piłkarskich, takich jak np. Alan Hansen za najlepszego obcokrajowca, który przyjął styl angielskiej ligi.
Najlepszy okres Bergkampa w Arsenalu miał miejsce po przyjściu do klubu nowego menedżera, Francuza Arsène'a Wengera we wrześniu 1996 roku. Arsenal zdobył mistrzostwo Premier League oraz Puchar Anglii w sezonie 1997/1998 (chociaż Bergkamp nie zagrał w finale pucharu z powodu kontuzji), a Holender został wybrany przez Związek Profesjonalnych Piłkarzy graczem roku. We wrześniu 1997 został pierwszym piłkarzem, którego trzy gole zwyciężyły w plebiscycie na gola miesiąca. W tamtym sezonie trafiał do siatki 16 razy, a także zaliczył wiele asyst. Pod koniec tego samego sezonu zagrał w reprezentacji Holandii, z którą zajął 4. miejsce na Mistrzostwach Świata 1998.
W kolejnych sezonach miał ugruntowaną pozycję w drużynie, cały czas był podstawowym zawodnikiem Arsenalu. Wraz z drużyną zdobył dublet w 2002, Puchar Anglii w 2003 i trzeci tytuł w Premier League w 2004. Sukcesy klubu w kraju nie przełożyły się jednak na europejskie puchary. Wyjątkiem tutaj był sukces w 2000 roku, kiedy to Arsenal przegrał finał Pucharu UEFA z Galatasaray Stambuł w rzutach karnych.
Przybycie Bergkampa do Arsenalu było zauważone nie tylko z powodu tego, że był to pierwszy zagraniczny piłkarz światowej klasy, który przybył do Anglii po zniesieniu kary zakazu uczestnictwa w rozgrywkach UEFA w 1991 roku, ale również z powodu tego, że miał ogromny wkład w odbudowanie pozycji klubu po stagnacji w początkowych latach 90. Bergkamp cieszy się również poważaniem wśród kibiców Arsenalu. Niektórzy z nich nazywali go nawet "God" ("Bóg").
Przyszłość Bergkampa na Highbury została jednak poddana wątpliwościom, z powodu niechęci klubu do podpisania nowego kontraktu z piłkarzem. Jednak dano mu szansę. Bergkamp powiedział, że zakończyłby karierę, gdyby Arsenal nie zaoferował mu nowej umowy na sezon 2005/2006, choć inne kluby (w tym Ajax) o niego zabiegały . Po zdobyciu przez klub Pucharu Anglii w 2005 roku (zwycięstwo w Cardiff nad Manchesterem United w rzutach karnych) został ujawniony jego nowy roczny kontrakt. Bergkamp opuścił klub wraz z przeniesieniem siedziby Klubu z Highbury.
Pożegnalny mecz odbył się 22 lipca 2006 na nowym stadionie Arsenalu. Uczestniczyły w nim dwie drużyny – pierwszy klub Dennisa – Ajax Amsterdam i Arsenal (ze swoimi dawnymi gwiazdami, które miały wpływ na karierę Bergkampa).
Do 14 września 2005 Bergkamp zdobył 119 goli dla Arsenalu. Jego pierwszych 100 bramek można zobaczyć na płycie Centurions DVD wraz z pierwszą setką goli Thierry'ego Henry'ego.
28 lutego 2013 roku zarząd Arsenalu ogłosił na Twitterze, iż przed rozpoczęciem sezonu 2013-2014 odsłonią pomnik holendra przed Emirates Stadium. Stanie on obok pomników Thierry'ego Henry'ego, Herberta Chapmana, oraz Tony'ego Adamsa.
Nwankwo Kanu
Ian Wright
Robert Pirès
Robert Pirès rozpoczynał swoją karierę klubową w młodzieżowej sekcji klubu Stade de Reims w 1989 roku. W 1992 przeszedł do FC Metz, w którym rozpoczął profesjonelną karierę rok później. W klubie z Metz grał w Ligue 1 do 1998 roku, występując 171 razy i zdobywając 43 gole. W tym czasie został także powołany po raz pierwszy do reprezentacji Francji w 1996 roku, kiedy to zdobył także z FC Metz Puchar Ligi Francuskiej. Z reprezentacją Francji wystąpił na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. W 1998 roku zdobył z drużyną Aimé Jacqueta mistrzostwo świata, po wygranej w finale nad Brazylią 3:0. Również w 1998 przeszedł do Olympique Marsylia, gdzie występował przez dwa sezony, niezbyt dla niego udane nie tylko z powodu braku trofeów, ale również przez konflikty wewnętrzne.
W 2000 roku opuścił klub ze Stade Velodrome i podpisał kontrakt z Arsenalem. W tym czasie zdobył z drużyną narodową mistrzostwo Europy, zaliczając asystę przy "złotym golu" Davida Trezegueta w finale z Włochami. W nowym klubie, kierowanym przez Francuza Arsène'a Wengera, szybko wywalczył miejsce w podstawowym składzie. Do 2005 roku zdobył z drużyną dwa razy mistrzostwo Anglii (2002, 2004) oraz trzy razy Puchar Anglii (2002, 2003, 2005. Wraz z Thierrym Henry i Patrickiem Vieirą tworzyli słynne francuskie trio w Arsenalu.
Patrick Vieira
Vieira trenował piłkę nożną już w Afryce (w klubie Trappes), zanim wyjechał z rodziną do Francji. Pierwszym jego klubem we Francji był Dreux. Po niedługim czasie przeszedł do FC Tours. Z tego borykającego się z problemami finansowymi klubu został sprzedany do AS Cannes. Zawodnik bardzo spodobał się trenerowi Luisowi Fernándezowi i szybko, bo 20 listopada 1993 roku zadebiutował w zremisowanym 0-0 meczu z FC Nantes. Także następny trener ASC Safet Susić postawił na młodego zawodnika. W tym momencie do walki o zawodnika włączył się A.C. Milan.
1 sierpnia 1995 r. piłkarz potajemnie podpisał kontrakt z A.C. Milan. Pierwszemu transferowi zawodnika do Włoch towarzyszyło wiele zamieszania ponieważ do walki włączyły się Juventus, Inter Mediolan, a także Paris Saint Germain. Ostatecznie suma którą „rossoneri” zapłacili AC Cannes wynosiła 26 milionów franków.
6 sierpnia 1996 roku piłkarz został za 3,5 mln funtów sprzedany do Arsenalu. W barwach „Kanonierów” zadebiutował 16 września przeciwko Sheffield Wednesday. Natomiast pierwszą bramkę zdobył 7 grudnia w meczu z Derby. Vieira bardzo pomógł „Kanonierom” w zdobyciu pucharu oraz dwukrotnie mistrzostwa Anglii. Do niego należy rekord czerwonych kartek w jednym sezonie, mianowicie aż 9. Po piłkarza zgłosił się powtórnie A.C. Milan. 26 lutego 1997 r. Vieira zadebiutował w reprezentacji „trójkolorowych” przeciwko Holandii. Vieira zagrał również parę meczów na mundialu w 1998, który Francuzi wygrali. Podczas meczu finałowego, w którym Vieira wszedł z ławki, zaliczył asystę przy golu Emmanuel Petita.
Dwa lata po mundialu we Francji na boiskach Belgii i Holandii zaliczył sześć występów w barwach trójkolorowych i przyczynił się do zdobycia przez nich mistrzostwa Europy. W tym samym roku, tuż przed mistrzostwami zaliczył także występ w finale Pucharu UEFA, w którym Arsenal uległ Galatasaray Stambuł. Następnym sukcesem było zdobycie Pucharu Konfederacji w 2001 r. Vieira zdobył też mistrzostwo Anglii w 2002 roku oraz Puchary Anglii w 2002 i 2003. Zdobył też srebrny medal na mistrzostwach świata w Niemczech w 2006.
Marc Overmars
Overmars rozpoczął karierę w małym holenderskim klubie SV Epe, a następnie przeniósł się do sławniejszego Go Ahead Eagles. Młodym skrzydłowym zainteresowało się Willem II Tilburg i odkupiło go z Go Ahead Eagels za sumę 200 tysięcy guldenów. W sezonie 1991-92, Overmars wystąpił w 31 spotkaniach, zdobywając jednego gola. Talent błyskotliwego, prawonożnego gracza dostrzegł najpotężniejszy holenderski klub, pod względem sukcesów i pracy z młodzieżą, Ajax Amsterdam. Już w roku 1993 zadebiutował w reprezentacji "Oranje" w meczu z Turcją. Rok później był już podstawowym graczem uczestników Mistrzostw Świata w USA.
Marc Overmars stał się sławny w Ajaksie za sprawą Louisa van Gaala. Był członkiem drużyny "Godenzonen" (synowie Boga), która w 1995 roku wygrała Puchar Europy w meczu z AC Milanem. Wkrótce doznał bardzo groźnej kontuzji kolana, która powstrzymała jego szybką karierę. Zawodnik nie pojechał na Euro 96, a w 1997, po negocjacjach z Arsène'em Wengerem, podpisał kontrakt z Arsenalem. W Londynie w pełni mógł potwierdzić swoje nieprzeciętne umiejętności, zdobywając przy tym ważne gole, takie jak w rozgrywkach FA Cup 1998, kiedy Arsenal po jego trafieniu wygrał 1:0 z Manchesterem United na Old Trafford. "Kanonierzy" zakończyli wówczas sezon z Dubletem.
W 1998 roku, podczas Mistrzostw Świata znów był regularnym graczem Holandii, a jego zespół odpadł w półfinale z Brazylią i ostatecznie w meczu o 3 miejsce turnieju, uległ Chorwacji i zajął 4 miejsce. Overmars nie mógł uznać turnieju do końca za udany, ponieważ doznał kontuzji w meczu 2 rundy z Jugosławią. Uraz wywołał jego absencję w pierwszym składzie drużyny w spotkaniu przeciw Argentynie. Zawodnik Arsenalu wszedł na boisko z ławki rezerwowych i błyskawicznie przeprowadził fenomenalny cross, który dał gola jego drużynie. Następnie, znów doznał urazu i nie mógł wystąpić przeciwko Brazylii. "Canarinhos" wygrali to spotkanie w karnych. W meczu o 3 miejsce, Overmars znów pojawił się na boisku, lecz jego zespół przegrał z rewelacyjnymi wówczas Chorwatami 1:2.
W 2000 roku, Marc opuścił deszczowy Londyn i przeniósł się do Hiszpanii, do FC Barcelony. Suma transferu opiewała na 25 milionów funtów (39 milionów euro). Tym samym, Overmars został wówczas najdroższym holenderskim piłkarzem wszech czasów. Był to pierwszy piłkarski transfer, który został ogłoszony na prywatnej stronie gracza. Początkowy okres w nowym klubie był trudny dla Overmarsa, lecz ten nadal był w świetnej formie i w całym sezonie wystąpił w 31 spotkaniach. Był podstawowym zawodnikiem Barcelony w rozgrywkach Ligi Mistrzów 2001–2002 i dobrą postawę w drodze do półfinału uwieńczył jednym trafieniem. Zdobytego gola na pewno w pamięci ma Jerzy Dudek, ponieważ Blaugrana wymieniła wówczas niezliczoną ilość podań bez utraty piłki. Na Anfield Road skończyło się na 1:3, a bramki zdobywali: Kluivert, Rochemback i właśnie Overmars. W ćwierćfinale elitarnych i zarazem największych klubowych rozgrywek w Europie, Duma Katalonii zmierzyła się z Panathinaikosem Ateny, rewelacją edycji. Wówczas w greckich "Koniczynkach" występowali dwaj Polacy, Emmanuel Olisadebe i Krzysztof Warzycha. Na własnym boisku, grecy potwierdzili, że stać ich na niespodzianki i wygrali 1:0, lecz w rewanżu byli bez szans, a za sprawą fenomenalnej gry Luisa Enrique, zostali odesłani do domu z bagażem trzech goli (skończyło się na 3:1). Niestety dla byłego piłkarza Arsenalu, FC Barcelona nie zdołała zdobyć głównego trofeum, a na jej drodze stanął w półfinale Real Madryt. Na Camp Nou, Overmars zaliczył całe spotkanie, lecz wraz z kolegami był bezradny. Real wygrał 2:0 po fenomenalnej końcówce, a bramki zdobywali wówczas Zidane i McManaman. W rewanżu skończyło się na 1:1, co oznaczało odpadnięcie podopiecznych Carlesa Rexacha. Overmars grał od początku drugiej połowy, zmieniając Włocha, Francesco Coco. Co gorsza, zawodnik w swojej przygodzie z Barcą, nie wygrał z nią żadnego trofeum.
Emmanuel Petit
Swoją karierę klubową Emmanuel Petit rozpoczynał w małym amatorskim klubie Es Argues, by potem w roku 1988 przenieść się do klubu AS Monaco. Tam występował w Ligue 1 oraz w Pucharze Francji, który drużyna Monaco zdobyła w 1991 roku, zaś w 1989 przegrała dopiero w finale. W 1992 roku Monaco grało w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, zaś w 1997 Petit zdobył z klubem mistrzostwo Francji, co zaowocowało transferem do czołowego klubu angielskiej Premier League Arsenalu. W klubie z Highbury Petit grał do 2000 roku. W tym czasie strzelił 9 bramek w lidze, zdobył mistrzostwo Anglii w 1998 roku oraz dwa razy wicemistrzostwo. W 1998 roku zdobył z klubem Puchar Anglii, w 2000 roku przegrał finał Pucharu UEFA z Galatasaray Stambuł. Po tym finale Petit przeniósł się do hiszpańskiej Primera División, gdzie grał krótko w drużynie FC Barcelona. Tam jednak nie odnalazł się i w 2001 powrócił do Anglii, do odwiecznego rywala Arsenalu, Chelsea. W barwach The Blues zakończył karierę po operacji kolana w styczniu 2005 roku. Wcześniej zdążył wystąpić w finale Pucharu Anglii w 2002 roku oraz półfinale Ligi Mistrzów w 2004.
W reprezentacji Francji Petit zagrał 63 razy i zdobył 6 bramek. Był kluczowym zawodnikiem drużyn, które zdobywały najwyższe trofea pod koniec XX wieku. Wystąpił na Mistrzostwach Świata 1998, a w finałowym meczu z Brazylią, wygranym 3:0 zdobył ostatnią bramkę. W 2000 roku Petit stanowił również ważne ogniwo zespołu, który wywalczył tytuł na kontynencie. Emmanuel Petit brał udział także w Mistrzostwach Świata 2002, które okazały się wielkim rozczarowaniem dla reprezentacji Francji.
Fredrik Ljungberg
Karierę sportową zaczynał od uprawiania piłki ręcznej, z której zrezygnował na rzecz piłki nożnej dopiero po odniesieniu poważnej kontuzji nadgarstka. Pozostał jednak w tym samym klubie, Halmstads BK.
Do Arsenalu przyszedł w 1998 roku z Halmstads za 4,8 miliona euro i od razu stał się kluczową postacią drużyny. Trzykrotnie zdobył z klubem mistrzostwo Anglii – w 1998, 2002 i 2004.23 lipca 2007 Ljungberg podpisał 4-letni kontrakt z West Ham United. Kosztował 3 miliony funtów. Na początku sezonu 2008/09 za porozumieniem stron rozwiązał kontrakt z klubem. 29 października 2008 podpisał kontrakt z klubem amerykańskiej MLS, Seattle Sounders, z którego 30 lipca 2010 przeszedł do drużyny Chicago Fire. 30 grudnia 2010 podpisał kontrakt z Celtic F.C.27 sierpnia podpisał roczny kontrakt z japońskim Shimizu S-Pulse.Był czołowym zawodnikiem reprezentacji Szwecji, w której zadebiutował 24 stycznia 1998 roku i rozegrał 75 spotkań. Grał z nią w dwóch turniejach finałowych o mistrzostwo Europy, w 2000 i 2004 roku, a także w dwóch turniejach o mistrzostwo świata, w 2002 i 2006. Swoją pierwszą bramkę w reprezentacji zdobył w wygranym 1:0 meczu z Polską na Stadionie Śląskim w Chorzowie po rajdzie przez pół boiska.
Hobby3
Hobby4
Legendy w obronie
Tony Adams
Adams urodził się w Romford na przedmieściach Londynu i w 1980 rozpoczął przygodę w Arsenalu od drużyn młodzieżowych. W pierwszej drużynie zadebiutował w wieku 17 lat, w 1983 roku przeciwko Sunderlandowi. W zespole trenera George’a Grahama Adams stał się podporą środkowej obrony drużyny Arsenalu, znanej z wysokich umiejętności w zakresie zastawiania pułapek offsajdowych. Adams był jednym z ojców sukcesów klubu z końca lat 80. i początku lat 90. 1 stycznia 1988 został najmłodszym w historii kapitanem Arsenalu. Opaskę kapitańską nosił przez 14 lat.
Z klubem Adams zdobył cztery mistrzostwa Anglii w latach 1989, 1991, 1998, 2002 zaś w 1994 roku Puchar Zdobywców Pucharów. Zdobył trzy razy Puchar Anglii w latach 1993, 1998, 2002 oraz dwa razy Puchar Ligi Angielskiej w latach 1987 i 1993. Superpuchar Anglii zdobył 4 razy (1991, 1998, 1999, 2002). Adams zaznaczył również swoją obecność w futbolu międzynarodowym. W 1987 zadebiutował w reprezentacji Anglii w meczu przeciwko Hiszpanii, zagrał również na mistrzostwach Europy 1988.
Sol Campbell
Rodzice Campbella pochodzili z Jamajki, lecz sam piłkarz urodził się już w Anglii. W dorosłym futbolu zadebiutował w grudniu 1992 roku w wieku 18 lat. Wtedy to wystąpił w barwach Tottenhamu Hotspur w spotkaniu Premier League. W zespole Kogutów Campbell spędził dziewięć lat, w trakcie których rozegrał 255 oficjalnych spotkań i zdobył 10 goli. W 1999 roku jako kapitan poprowadził zespół do końcowego triumfu w Pucharze Ligi Angielskiej (dzięki zwycięstwu w finale nad Leicester City). W 2001 roku przeszedł do głównego rywala Tottenhamu, do Arsenalu co wywołało spore kontrowersje. Swój poprzedni zespół opuścił na zasadzie prawa Bosmana i był pierwszym tak znanym piłkarzem, który z tego prawa skorzystał. W ciągu pięciu lat, które spędził w drużynie Kanonierów rozegrał 135 spotkań, zdobył dwa mistrzostwa Anglii oraz dwa Puchar Anglii. Był także częścią zespołu Arsenalu z sezonu 2003/04, który później stał się znany jako The Invincibles, czyli Niezwyciężeni. W 2006 roku w finale Ligi Mistrzów przeciwko FC Barcelonie Campbell zdobył jedynego gola dla Londyńczyków, zaś samo spotkanie zakończyło się porażką 1-2. W sierpniu 2006 roku na zasadzie wolnego transferu przeniósł się do innego klubu Premier League, Portsmouth. W drużynie tej grał przez trzy lata. W 2008 roku w finale Pucharu Anglii przeciwko Cardiff City wyszedł na boisko jako kapitan drużyny.
Spore zdziwienie wzbudziła jego decyzja w końcu sezonu 2008/09, gdy zdecydował się podpisać pięcioletni kontrakt z klubem League Two, Notts County. Prawdopodobnie skłoniła go do tego postać dyrektora sportowego tego klubu, którym był były selekcjoner reprezentacji Anglii Sven-Göran Eriksson. Jednakże jeszcze większą niespodzianką było rozwiązanie jego kontraktu za porozumieniem stron we wrześniu 2009 roku, po zaledwie miesiącu gry i rozegraniu przez niego jednego spotkania.
Ashley Cole
Swoje pierwsze pełne spotkaniu w barwach reprezentacji Anglii Campbell rozegrał w wieku 21 lat. W maju 1998 Campbell został drugim, po Bobbym Morre najmłodszym w historii kapitanem drużyny narodowej. Miał wtedy 23 lata i 248 dni. Pierwszego i jedynego gola w narodowych barwach Campbell zdobył w spotkaniu Mistrzostw Świata 2002 w grupowym spotkaniu przeciwko Szwecji. W 2006 Campbell stał się jedynym piłkarzem, który reprezentował Anglię w sześciu kolejnych turniejach rangi międzynarodowej. Występował na Mistrzostwach Europy w 1996, 2000 i 2004 roku oraz na Mistrzostwach Świata w 1998, 2002 2006 roku. Ogólnie w reprezentacji rozegrał 73 spotkania i był wybierany do złotych jedenastek Mistrzostw Świata 2002 i Mistrzostw Europy 2004.
Campbell trzykrotnie był wybierany przez Professional Footballers' Association do jedenastki sezonu – w 1999, 2003 i 2004 roku.
W maju 2012 oficjalnie zakończył karierę piłkarską.
Wychowanek Arsenalu, w którego barwach zadebiutował 30 listopada 1999 w meczu Pucharu Ligi Angielskiej z Middlesbrough, zmieniając pod koniec spotkania Raya Parloura. Od 25 lutego do 8 maja 2000 roku wypożyczony był do Crystal Palace, gdzie regularnie występował w podstawowym składzie (rozegrał 14 meczów i strzelił jednego gola – zdobył bramkę w spotkaniu z Blackburn, przyczyniając się do zwycięstwa 2:1).
9 września 2000 roku w meczu z Bradford City strzelił swojego pierwszego gola w Premier League, zapewniając Arsenalowi remis 1:1[2]. 25 października zadebiutował w europejskich pucharach, grając w wygranym 4:2 spotkaniu ze Spartą Praga[3]. W sezonie 2000/2001 zaczął regularnie występować w barwach londyńskiego klubu, zastępując na lewej obronie Brazylijczyka Sylvinho[1].
Wraz z Arsenalem dwukrotnie został mistrzem Anglii (2002, 2004), trzykrotnie zdobył Puchar Anglii (2002, 2003, 2005 – w serii rzutów karnych finałowego meczu z Manchesterem United zdobył gola[4]) oraz dwukrotnie wywalczył Tarczę Wspólnoty (2002, 2004). Ponadto w sezonie 2005/2006 dotarł z londyńskim klubem do finału Ligi Mistrzów.
Kolo Touré
Swoją karierę zaczynał w roku 2000 w juniorskim zespole ASEC Abidżan. Dwa lata później przeszedł do Arsenalu, a kolejnymi jego klubami były Manchester City i Liverpool. Z drugim z wymienionych klubów zdobył tytuł mistrza Anglii. W reprezentacji swojego kraju począwszy od 2000 roku wystąpił 117 razy. Wziął udział w trzech Mundialach i siedmiu Pucharach Narodów Afryki; w tych ostatnich zdobył złoty i dwa srebrne medale.
Nigel Winterburn
Swoją karierę rozpoczynał w Birmingham City, w którym nie zadebiutował w rozgrywkach ligowych, ale ze względu na dobrą dyspozycję w zespole młodzieżowym, otrzymał kilka powołan do kadr juniorskich reprezentacji Anglii. W wieku dziewiętnastu lat trafił do Oxford United, jednak przed sezonem 1983/84 został ściągnięty przez Dave’a Bassetta do stołecznego Wimbledonu, występującego w Third Division. Na Plough Lane dostał szansę gry w pierwszym zespole, stał się kluczowym zawodnikiem. Sam Wimbledon z roku na rok spisywał się coraz lepiej. Na początku przygody Nigela w Londynie udało się wywalczyć awans klasę wyżej (wystąpił wówczas w 41 spotkaniach ligowych). W sezonie 1984/85 beniaminek o mało nie wywalczył kolejnego awansu. Udanie spisywał się w FA Cup, gdzie dotarł aż do ćwierćfinału, jednak poniósł porażkę z Tottenhamem. Za drugim podejściem Szalony gang uplasował się na trzeciej pozycji w końcowej tabeli i awansował do First Division, najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii.
Dobre występy defensora w następnym sezonie, w którym Wimbledon finiszował na szóstym miejscu w ostatecznej klasyfikacji, ustępując Evertonowi, Liverpool FCowi, Tottenhamowi, Arsenalowi i Norwich, sprawiły, że młodym obrońcą zainteresowało się kilka dużych klubów. Jednym z nich był Arsenal Londyn. George Graham w lecie 1987 roku próbował znaleźć wartościowego zmiennika dla swojego podopiecznego, etatowego kadrowicza, Kenny’ego Sansoma i wybór padł właśnie na Winterburna, tak udanie spisującego się w barwach lokalnego rywala. Przeprowadzka wiązała się z tym, że Nigel w ciągu pierwszego roku pobytu na Highbury często zasiadał na ławce rezerwowych, jeśli już pojawiał się na płycie boiska, to przeważnie nie grał na swojej ulubionej pozycji, zastępował bowiem Viva Andersona, występującego na prawej flance. Sytuacja uległa zmianie, gdy do Newcastle odszedł Sansom. Nigel zajął jego miejsce w podstawowym składzie i w długiej historii swoich występów dla Kanonierów nie oddał go już nigdy. Był częścią drużyny szkockiego menedżera, która dwukrotnie zdobywała mistrzostwo ligi angielskiej (w roku 1989 i 1991).
Po wielkiej reformie rozgrywek i zmianie nazwy rodzimej ekstraklasy na Premier League, drużyna z Ashburton Grove w lidze przegrywała. Udało się wygrać League Cup oraz Puchar Anglii, który był jedyną przepustką do możliwości występów w europejskich pucharach. Koledzy Winterburna zajęli niską, dziesiątą lokatę, najgorszą od siedemnastu lat. Przełomem był sezon 1993/94. Nigel i jego partnerzy z drużyny w najważniejszych rozgrywkach na Wyspach Brytyjskich spisywali się o wiele lepiej, Arsenal dotarł zaś do finału Pucharu Zdobywców Pucharów, w którym po bramce Alana Smitha udało się pokonać włoską AC Parmę. Trzon drużyny obok Winterburna stanowili wówczas tacy gracze jak: Seaman, Dixon, Adams, Merson, Parlour, wspomniany Smith oraz Keown i Wright (obydwaj nie zagrali jednak w potyczce finałowej).